Zygmunt Pejsak

Jego edukacja rozpoczęła się w II Liceum Ogólnokształcącym im. Stanisława Staszica w Tarnowskich Górach, gdzie ukończył szkołę w 1966 roku, a następnie kontynuował naukę w Wyższej Szkole Rolniczej we Wrocławiu (1972). W 1977 roku uzyskał stopień doktora nauk weterynaryjnych na Akademii Rolniczej we Wrocławiu, a w 1985 roku obronił habilitację w Instytucie Weterynarii w Puławach. W 1990 roku otrzymał tytuł profesora zwyczajnego, co jeszcze bardziej umocniło jego pozycję w dziedzinie nauk weterynaryjnych.

Po ukończeniu doktoratu, Zygmunt Pejsak podjął pracę w Stanach Zjednoczonych, odbywając staż naukowy u prof. dra Williama P. Switzera na Uniwersytecie Iowa. Obaj naukowcy pracowali nad istotnymi czynnikami etiologicznymi w chorobach świń, w tym w kontekście dyzenterii i zakaźnego zanikowego zapalenia nosa. W 1980 roku powrócił do Polski, gdzie przez wiele lat kierował Zakładem Chorób Świń w Instytucie Weterynarii w Puławach, w którym brał aktywny udział w kształtowaniu polskiej weterynarii.

Pejsak aktywnie angażował się w działalność na wielu płaszczyznach, w tym pełniąc funkcję przewodniczącego Rady Naukowej Państwowego Instytutu Weterynaryjnego, a także będąc członkiem Centralnej Komisji ds. Tytułu Naukowego i Stopni Naukowych. Jego wpływ na weterynarię jest niezaprzeczalny, szczególnie w zakresie specjalizacji dotyczącej chorób trzody chlewnej, gdzie był zarówno krajowym liderem, jak i ekspertem dla FAO, Organizacji Narodów Zjednoczonych do spraw Wyżywienia i Rolnictwa.

Pejsak jest autorem ponad 700 publikacji naukowych oraz ośmiu podręczników, w tym "Choroby świń" (2002), "Ochrona zdrowia świń" (2007) oraz "Afrykański pomór świń" (2016). Jako członek Polskiej Akademii Nauk od 2010 roku, a wcześniej członek korespondent, oraz prezes Polskiego Towarzystwa Nauk Weterynaryjnych, Zygmunt Pejsak pozostaje kluczową postacią w świecie weterynarii.

W ciągu swojej kariery otrzymał liczne odznaczenia, w tym Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (2015) oraz Medal im. Michała Oczapowskiego (2014). Jego zasługi dla nauki oraz weterynarii zostały docenione przez wiele instytucji oraz organizacji, co czyni go pełnym inspiracji przykładem dla przyszłych pokoleń weterynaryjnych profesjonalistów.