Carl Wernicke

Medycyna i zdrowie

Carl Hugo Wilhelm Ernst Wernicke, który przyszedł na świat 15 maja 1848 roku w Tarnowskich Górach i odszedł 15 czerwca 1905 roku w Dörrberg im Geratal, to jedna z kluczowych postaci w historii neurologii i psychiatrii. Jego wkład w te dziedziny jest niezwykle istotny, a jego badania dostarczają wciąż cennych informacji dla współczesnej medycyny.

Wernicke był niemieckim lekarzem psychiatra i neurologiem, a jego działalność naukowa obejmowała m.in. pracę na Uniwersytecie we Wrocławiu oraz Uniwersytecie w Halle. Jako pionier badań nad afazją czuciową, Wernicke po raz pierwszy opisał ten zaburzenie, które dotyka zdolności mówienia i rozumienia mowy. Jego prace doprowadziły do zidentyfikowania ośrodka w korze mózgowej, który jest odpowiedzialny za te zdolności, znanego obecnie jako ośrodek Wernickego.

Warto również zauważyć, że w dziedzinie neurologii jest on upamiętniony także przez jednostkę chorobową opisaną przez niego - encefalopatię Wernickego, co dodatkowo podkreśla jego trwały wpływ na rozwój nauki.

Życiorys

Carl Wernicke przyszedł na świat 15 maja 1848 roku w Tarnowskich Górach, znanych także pod niemiecką nazwą Tarnowitz. Zaledwie kilka tygodni później, 1 czerwca, został ochrzczony w kościele Zbawiciela. Jego rodzicami byli Friedrich Wilhelm August Wernicke, sekretarz urzędu górniczego (Bergamts-Sekretär), oraz jego druga żona, Auguste Pauline Amalie z domu Ziegert. W rodzinie Wernickich dorastał z dwiema starszymi siostrami: Albertine Valeską Ottilie Auguste, urodzoną w 1842 roku, oraz Rosalie Hedwig Auguste Anette, która przyszła na świat cztery lata później, w 1846 roku. Niestety, ich młodszy brat zmarł tuż po narodzinach w 1857 roku.

Carl pierwsze lata swej edukacji spędził w szkole ewangelickiej przy Henckelstraße 2 w Tarnowskich Górach, a następnie kontynuował naukę w Królewskim Gimnazjum (Königliches Gymnasium) w Opolu oraz w Maria-Magdalenen-Gymnasium we Wrocławiu, gdzie w 1866 roku pomyślnie zdał egzamin dojrzałości. Po tym etapie swojej edukacji, zdecydował się na studia z zakresu medycyny, które rozpoczął na Uniwersytecie we Wrocławiu. W 1870 roku zdobył tytuł doktora medycyny.

Wrocław był także miejscem, gdzie Carl Wernicke pracował jako asystent Heinricha Neumanna, a pół roku później uczył się pod okiem Theodora Meynerta w Wiedniu. W 1875 roku uzyskał tytuł Privatdozent, a w latach 1876-1878 pracował jako asystent w klinice neurologicznej Charité w Berlinie pod opieką Carla Westphala. Po powrocie do Berlina przez następne siedem lat prowadził własną praktykę neurologiczną.

Od 1885 roku Carl Wernicke był profesorem nadzwyczajnym psychiatrii we Wrocławiu i pełnił funkcję dyrektora Kliniki Psychiatrycznej. W gronie jego uczniów znaleźli się znani później naukowcy, tacy jak Otfrid Foerster, Karl Bonhoeffer, Hugo Liepmann, Edmund Forster, Robert Gaupp, Kurt Goldstein, Karl Heilbronner, Max Kauffmann, Karl Kleist, Franz Max Albert Kramer, Heinrich Lissauer, Ludwig Mann, Richard Arwed Pfeifer, Bernard Sachs, Heinrich Sachs, Paul Schröder oraz Ernst Storch.

Carl Wernicke, w dniu 26 grudnia 1891 roku, wziął ślub z Elsbeth Retter (1874-?), co stanowiło ważny etap w jego życiu osobistym. Niestety, jego kariera i życie zakończyły się tragicznie 15 czerwca 1905 roku, kiedy to poważnie ucierpiał w wyniku wypadku rowerowego w Lesie Turyńskim, w następstwie którego doznał wielu złamań żeber oraz odmy opłucnowej. Po jego śmierci, prochy Wernickego zostały rozsypane w Gocie.

Pamięć o Wernickim przetrwała dzięki licznym wspomnieniom pośmiertnym, które przygotowali Ernst Siemerling, Theodor Ziehen i Lewellys F. Barker. W późniejszym czasie biografie i opracowania na jego temat stworzyli również Hugo Liepmann, Karl Kleist oraz Kurt Goldstein.

Dorobek naukowy

W pierwszych latach swojej kariery, Carl Wernicke został pod silnym wpływem prac Meynerta, co zaowocowało badaniami w zakresie neuroanatomii. Jako pionier w tej dziedzinie, przedstawił teoretyczne objawy związane z zakrzepem tętnicy móżdżkowej dolnej tylnej. Obserwacje te zostały później potwierdzone klinicznie przez Wallenberga, który opisał zespół noszący jego imię.

W wieku zaledwie 26 lat, Wernicke opublikował istotną rozprawę na temat afazji, w której podjął się analizy zjawisk związanych z tym schorzeniem. Zdecydował się na połączenie objawów afazji z różnymi ośrodkami w mózgu, a także wspierał koncepcję dominacji jednej z półkul mózgowych, którą zaproponował Dax.

Wybrane prace

Oto przegląd wybranych prac Carla Wernickego, który był znaczącym autorytetem w dziedzinie psychiatrii i neurologii. Poniższe publikacje pokazują jego wkład w rozwój tych dziedzin:

  • Das Verhalden der Pupillen bei Geisteskranken. (1872),
  • Der aphasische Symptomenkomplex. Eine psychologische Studie auf anatomischer Basis. Breslau: M. Cohn & Weigert 1874,
  • Erkrankungen der inneren Kapsel. Ein Beitrag zur Diagnose der Herderkrankungen. Breslau, 1875,
  • Das Urwindungssystem des menschlichen Gehirns. (1876),
  • Ein Fall von Ponserkrankung. (1877),
  • Ueber das Bewusstsein. Allgemeine Zeitschrift für Psychiatrie 35, ss. 420-431 (1879),
  • Ueber den wissenschaftlichen Standpunkt in der Psychiatrie. Kassel, 1880,
  • Lehrbuch der Gehirnkrankheiten. Berlin: Theodor Fischer 1881/83,
  • – Band I. Berlin, 1881,
  • – Band II. Berlin, 1881,
  • – Band III. Berlin, 1883,
  • Ueber einen Fall von secundärer Degeneration. Arch. f. Physiol. (1881),
  • Ueber Aphasie und Anarthrie. Deutsche med. Wchnschr. 8, s. 163 (1882),
  • Amaurose mit erhaltener Papillenreaction bei einem Hirntumor. Ztschr. f. klin. Med. 6 (1883),
  • Ueber die motorische Sprachbahn und das Verhältniss der Aphasie zur Anarthrie. Fortschritte der Medizin 2 (1884),
  • Gesammelte Abhandlungen. Arbeiten aus der psychiatrischen Klinik in Breslau Heft 1 und 2,
  • Die neueren Arbeiten über Aphasia. Fortschritte der Medizin 3, ss. 824-830 (1885),
  • Fortschritte der Medizin 4, ss. 371-377, 463-482 (1886),
  • Fall von progressiver Muskelatrophie. Jahresb. d. schles. Gesellsch. f. vaterl. Kult. 1887,
  • Fall von progressiver Muskelatrophie. Breslau. ärztl. Ztschr., 1888, x, 75,
  • Herderkrankung des unteren Scheitelläppchens. Arch. f. Psychiat. 20 (1888),
  • Zweck und Ziel der psychiatrischen Kliniken. Klinisches Jahrbuch, Berlin, 1889, 1: 218-223,
  • Gesammelte Aufsätze und kritische Referate zur Pathologie des Nervensystems. Berlin, 1893,
  • Atlas des Gehirns. Mit E.Hahn, H.Sachs, P. Schröder, O Förster. Berlin: Karger/ Breslau, Schletter 1897–1903,
  • Grundriss der Psychiatrie in klinischen Vorlesungen. Leipzig: G. Thieme 1900,
  • Krankenvorstellungen aus der psychiatrischen Klinik in Breslau, Heft 1–3. Breslau: Schlettersche Buchhandlung 1899–1900,
  • Ueber Hallucinationen, Ratlosigkeit und Desorientirung in ihren wcchselseitigen Beziehungen (1901),
  • Psychiatrische Abhandlungen. Heft 10, pp 13-14,
  • Über die Klassifikation der Psychosen. Breslau, 1899.

Przypisy

  1. Kurt Goldstein [w:] Webb Haymaker (ed.) Founders of Neurology. Springfield, Illinois, 1953: 406-409.
  2. Kleist K: Carl Wernicke. W: Kurt Kolle: Grosse Nervenärzte, II. Stuttgart: 1959, s. 106-128.
  3. Liepmann H: Carl Wernicke. W: Theodor Kirchhoff: Deutsche Irrenärzte, Bd. 2. Berlin: Springer, 1924, s. 238.
  4. Ziehen T. Carl Wernicke †. „Monatsschrift für Psychiatrie und Neurologie”. 18 numer=1, s. I–IV, 1906. DOI: 10.1159/000213417.
  5. Barker L.F. The work of Carl Wernicke. „Journal of Comparative Neurology and Psychology”. 15 (6), s. 525-527, 1905. DOI: 10.1002/cne.920150607.
  6. Siemerling E. Carl Wernicke †. „Archiv für Psychiatrie und Nervenkrankheiten”, 1905. DOI: 10.1007/BF02331845.
  7. Gerald Kreft. "...in einer Frauenzimmerangelegenheit..." Eine tabuierte Episode im Lebenslauf Carl Wernickes (1848-1905). „Schriftenreihe der Deutschen Gesellschaft für Geschichte der Nervenheilkunde”. 12, s. 501–520, 2006.
  8. K. Kolle. Genealogie der Nervenärzte des deutschen Sprachgebiete. „Fortschritte der Neurologie, Psychiatrie, und ihrer Grenzgebiete”. 32, s. 512–538, 1964. PMID: 14305512.
  9. Jürgen Peiffer: Hirnforschung in Deutschland 1849 bis 1974: Briefe zur Entwicklung von Psychiatrie und Neurowissenschaften sowie zum Einfluss des politischen Umfeldes auf Wissenschaftler. Springer, s. 1123. ISBN 3-540-40690-5.
  10. a b c Krzysztof Gwóźdź, Józef Opara: Carl Wernicke – słynny tarnogórzanin. [w:] Montes Tarnovicensis nr 28 [on-line]. Oficyna Monos, marzec 2008. [dostęp 01.11.2017 r.]
  11. C.C. Wernicke C.C., Das Urwindungssystem des menschlichen Gehirns, „Archiv für Psychiatrie und Nervenkrankheiten”, 6 (1), 1876, s. 298–326, DOI: 10.1007/BF02230815, ISSN 0003-9373 (niem.).
  12. C.C. Wernicke C.C., Ein Fall von Ponserkrankung, „Archiv für Psychiatrie und Nervenkrankheiten”, 7 (3), 1877, s. 513–538, DOI: 10.1007/BF02041875, ISSN 0003-9373 (niem.).
  13. C.C. Wernicke C.C., Das Verhalden der Pupillen bei Geisteskranken, „Archiv für pathologische Anatomie und Physiologie und für klinische Medicin”, 56 (3), 1872, s. 397–406, DOI: 10.1007/BF01981938, ISSN 0720-8723 (niem.).

Pozostali ludzie w kategorii "Medycyna i zdrowie":

Mateusz Spałek | Ewa Kusz | Zygmunt Pejsak | Maria Kleinrok | Józef Dzielicki

Oceń: Carl Wernicke

★★★★★
Średnia ocena:4.74 Liczba ocen:11