Günther Rohr, urodzony 3 lipca 1893 roku w Tarnowskich Górach, był postacią o znaczącym wpływie na wydarzenia wojenne XX wieku. Jako generał major Wehrmachtu, jego kariera wojskowa została naznaczona ważnymi zadaniami.
W szczególności, podczas powstania warszawskiego pełnił funkcję dowódcy Grupy Bojowej „Rohr”, co podkreśla jego rolę w historii tej dramatycznej epoki.
Günther Rohr zmarł 16 sierpnia 1966 roku w Düsseldorfie, pozostawiając po sobie złożone dziedzictwo wojskowe.
Życiorys
Günther Rohr przyszedł na świat w Tarnowitz, które obecnie nosi nazwę Tarnowskie Góry, w sercu Górnego Śląska. Jego rodzicami byli Eugen Rohr, który pełnił funkcję tajnego nadradcy oraz radcy budowlanego, i jego małżonka Klara, z domu Müller.
Służba wojskowa
Swą karierę wojskową rozpoczął jako kadet w 71. (3. Turyńskim) Pułku Piechoty, do którego został wcielony 20 maja 1912 roku. W grudniu 1913 roku uzyskał tytuł podchorążego. Po pomyślnym ukończeniu szkoły wojskowej awansował na stopień podporucznika i przeniesiony do 144. (5. Lotaryńskiego) Pułku Piechoty, gdzie kontynuował swoją służbę.
I wojna światowa
W trakcie I wojny światowej służył w 144. Pułku Piechoty, gdzie pełnił różne funkcje, od dowódcy plutonu, przez dowódcę kompanii, po adiutanta batalionu i pułku. W składzie 33. Dywizji Cesarstwa Niemieckiego, wchodził w skład XVI. Korpusu Armijnego. Dostał się do walki niejednokrotnie i odniósł rany, co zaowocowało przyznaniem mu Srebrnej Odznaki za Rany, a także Krzyża Żelaznego II Klasy oraz Krzyża Żelaznego I Klasy.
Okres międzywojenny
Po zakończeniu konfliktu wojennego, wstąpił do Freikorpsu, gdzie objął stanowisko dowódcy plutonu oraz oficera ordynansowego przy szefie sztabu Freikorps Landjäger. Na początku służył w 1. Pułku Freikorpsu Landjäger, a następnie został oddelegowany do 32. Pułku Reichswehry. W październiku 1920 roku przeszedł do 18. Pułku Piechoty Reichswehry, a od 1924 roku pełnił funkcję adiutanta batalionu. Współpracował z wywiadem pułku jako oficer wywiadu od 1927 roku, a w 1928 roku awansował na kapitana. Przypieczętował związek małżeński z Käthe Sauerzapfe w 1934 roku. W styczniu 1935 roku awansował do rangi majora, a jego kariera nabrała tempa, kiedy w czerwcu tego samego roku został adiutantem (IIb) sztabu komendantury w Münster, która miała stać się 16. Dywizją Piechoty. W 1937 roku awansował na podpułkownika, a w październiku objął dowództwo 2. batalionu 78. Pułku Piechoty w Akwizgranie.
II wojna światowa
Po wybuchu II wojny światowej, wciąż służąc w 78. Pułku Piechoty, w lutym 1940 roku został mianowany dowódcą 64. Pułku Piechoty, wchodzącego w skład 16. (Westfalskiej) Dywizji Piechoty, którego dowodzenie objął podczas kampanii na froncie zachodnim. Dwukrotnie odznaczony Krzyżem Żelaznym II Klasy oraz Krzyżem Żelaznym I Klasy za walki na tym froncie, awansował do rangi pułkownika w październiku 1940 roku. Wspierał siły zbrojne w Saarbrücken jako komendant. 11 września 1941 roku objął dowództwo 37. Pułku Piechoty w składzie 6. Dywizji Piechoty, uczestnicząc w ofensywie wschodniej w ataku na Moskwę. Po odniesieniu ran trafił do szpitala wojskowego w październiku 1942 roku, a następnie do Führerreserve, skąd wrócił do służby na czele 6. Pułku Zapasowego Grenadierów, przeniesionym do Danii w styczniu 1943 roku.
Powstanie warszawskie
W sierpniu 1944 roku, w obliczu powstania warszawskiego, Günther Rohr znalazł się wraz z gen. Reinerem Stahelem oraz gubernatorem Ludwigiem Fischerem w Pałacu Brühla, otoczonym przez powstańców. 17 sierpnia tego samego roku objął dowództwo nad Grupą Bojową „Rohr”, w której skład wchodziły m.in. jednostki brygady RONA oraz różne oddziały SS i policyjne. Jego jednostki były aktywne w rejonie Śródmieścia, Mokotowa oraz Czerniakowa, gdzie uzyskał pozytywne oceny za swoje dowodzenie od generałów Waltera Friesa oraz Smilo von Lüttwitza.
Końcówka II wojny światowej
W październiku 1944 roku objął stanowisko zastępcy dowódcy VI. Korpusu Armijnego, a 1 listopada tego samego roku sprawował przez krótki czas dowództwo 12. Dywizji Grenadierów Ludowych. Następnie (11 listopada) został przeniesiony na stanowisko generała do specjalnych poruczeń w Grupie Armii H w Holandii. Przez cały czas swojej służby znajdował się w Führerreserve, a od 1 grudnia 1944 roku kierował twierdzą Libau, gdzie dowodził grupą bojową składającą się z żołnierzy 12. i 14. Dywizji Pancernej. 5 maja 1945 roku ewakuowano go statkiem do Kolonii, gdzie został wzięty do niewoli przez Brytyjczyków.
Lata powojenne
Od 1 czerwca 1945 roku Günther Rohr został dowódcą 824. Dywizji stacjonującej w Kellersee koło Malente, utworzonej w strefie zastrzeżonej F przez wojska angielskie, tuż po zakończeniu działań wojennych. Żołnierze tej jednostki nie byli traktowani jako jeńcy, lecz jako rozbrojony personel wojskowy. W dniu 15 stycznia 1946 roku przeniesiono go do Belgii, gdzie 1 lipca 1947 roku odzyskał wolność po opuszczeniu obozu wojennego.
Awanse
Günther Rohr przeszedł całą swoją karierę wojskową, zaczynając od skromnego stanowiska jako Fahnenjunker (kadet) w dniu 20 maja 1912 roku. Następnym krokiem w jego awansie było uzyskanie tytułu Fähnrich (podchorąży) 19 grudnia 1913 roku.
Kolejny postęp w jego karierze to awans na Leutnanta (podporucznika), który miał miejsce 22 marca 1914 roku. Po tym, dnia 1 lutego 1923 roku, uzyskał tytuł Oberleutnanta (porucznika), co było kolejnym krokiem w jego wojskowej drodze.
1 marca 1928 roku przeskoczył na stanowisko Hauptmanna (kapitana), a 1 stycznia 1935 roku został Majorem. Pośród jego awansów, 1 października 1937 roku otrzymał tytuł Oberstleutnanta (podpułkownika).
Następnie, 1 października 1940 roku, awansował na Obersta (pułkownika), a jego kariera wojskowa osiągnęła nowe szczyty 1 kwietnia 1944 roku, kiedy to został mianowany na Generalmajora (generała brygady).
Pozostali ludzie w kategorii "Inne":
Janusz Adamczyk | Emilia Padoł | Przemysław Funiok | Jan Kozubek | Henryk GrycOceń: Günther Rohr